concello de barro
O Consorcio de Bombeiros empezará a funcionar o 1 de xuño con cen efectivos
A empresa Matinsa SA, da que é propietaria Esther Koplowitz, comezará a xestionar o Consorcio
Provincial de Bombeiros a partir do 1 de xuño, segundo o anuncio que efectuou onte o presidente da Deputación, Rafael Louzán, tras a reunión que mantiveron os membros do órgano que rexe este novo servizo.
O presidente provincial destacou que o novo modelo de xestión mancomunada permitirá incrementar o número de municipios aos que dará cobertura o servizo contra incendios. Engadiu que, ademais, implicará un aumento no número de efectivos, cun persoal que roldará as 100 persoas, e que haberá melloras en canto aos recursos materiais, técnicos e de carácter social, formativo e de seguros para os traballadores.
O dirixente ‘popular’ insistiu en que cando comece a funcionar, o novo modelo de xestión abarcará ao 70% da poboación da provincia que non conta con parque de bombeiros municipal. “Terán cobertura a través do Servizo de Intervención en Emerxencias e do Parque Comarcal do Deza”, precisou.
Louzán incidiu no “balance positivo” que se desprende das contas do novo Consorcio para destacar que este excelente “estado das contas” permite que se estea traballando na procura de fórmulas que, nun futuro, permitan ampliar o servizo a algúns concellos da comarca de Pontevedra e do Sur da provincia que nestes momentos atópanse fóra do ámbito de cobertura preferente.
Os membros do pleno acordaron aceptar a solicitude das administracións locais de Catoira, Ponte Caldelas, Vilaboa, Valga, Caldas de Reis e Soutomaior para adherirse a este servizo, ao que tamén se acollerán os concellos de Marín, Barro e Portas.
¡Que no arrasen Galicia! Paremos la megaminería contaminante
As ´trampas´ da estrada
Dá igual que se trate de estradas “saturadas”, como a que enlaza Pontevedra con
Vilagarcía, ou viales pouco transitados, como é o caso da PO-224 entre Bora e Verducido. Son dous casos moi significativos, pero serven de claro exemplo de que boa parte da rede viaria autonómica comeza a presentar un estado de conservación deficiente. Percorrer os vinte quilómetros entre a cidade do Lérez e a arousana pola PO-531 ou circular entre Ponte Bora e o embalse do Pontillón obriga a sortear numerosas “trampas” no asfalto, algunhas delas ata “sinalizadas”.
Os baches non son patrimonio dunha única administración. O casco urbano pontevedrés ten numerosos exemplos de rúas de titularidad municipal en moi mal estado. Con todo, a rede autonómica parece haberse convertido nunha das peor conservadas do municipio e os seus alrededores e non hai máis que remitirse ao estado da PO-308 entre Pontevedra e Sanxenxo (reparada nuns casos pero non noutros, con demandas vecinales desde fai tempo), a estrada de Vilagarcía, que agarda desde fai anos por un plan de “humanización” que nunca chega, algúns tramos do vial entre Pontevedra e Ponte Caldelas, como na zona da Ermida, a angosta PO-225 en Alba, e a PO-224 entre Bora e Verducido, cuxo lamentable estado cobrou actualidade nas últimas semanas debido á proliferación de accidentes nela rexistrados, o último o pasado domingo, cun motorista policontusionado ao sufrir unha caída.
Esta estrada chegou a ser suscitada fai anos polo PP local como parte dunha posible rolda urbana, mellorando o seu estado. Pero non fraguó e o “esquecemento” da PO-224, que arrinca na N-541 en Bora e conclúe na N-550 en Barro tras cruzar polo Pontillón, chega ata aos informes oficiais da Xunta sobre as intensidades de tráfico da súa rede. Desde 2005 non figura neses balances. Naquela época contaba cunha media de 2.042 vehículos ao día, unha cifra pouco significativa fronte aos actuais 18.600 da PO-308 ou os 18.000 da PO-531. Con todo, este vial conta cun das porcentaxes máis elevadas da comarca en canto a tráfico pesado. O 10% dos vehículos que a utilizan son camións, moitos deles vinculados ás canteiras de Verducido.
Tras anos sen unha capa de asfalto decente, o constante tránsito destes vehículos de gran tonelaje deixa notables “sinais” no firme, con baches que nalgúns casos ata foi necesario “sinalizalos” cun cono reflectante.
As estrecheces económicas impiden executar novas obras. A PO-225 en Alba agarda desde fai tempo unha anunciada “variante” e mellóraa da PO-531 segue gardada nalgún caixón. Pero á falta de actuacións de novo trazado únese un preocupante parón na rehabilitación das vías xa existentes.
http://galego.farodevigo.es/portada-pontevedra/2013/05/21/trampas-carretera/814002.html
Suso Beade imponse a Alberto Maquieira na final da I Copa da Liga de tenis de Barro
Na final da Iª Copa da Liga de Tenis de Barro proclamase campion Suso Beade e subcampeón foi Alberto Maquieira.
Resultados e cruces:
http://www.todotorneos.com/paginas/torneosresultados.php?torneo=95695
A taxa de envellecimento comarcal creceu un 20% nunha década e a idade media xa pasa de 45 anos
Os catorce municipios que conforman a comarca de Pontevedra experimentaron na
última década un alarmante incremento no seu índice de envejecimiento (que vincula o número de xubilados co censo de menores de 20 anos) que se traduciu un nun aumento da idade media da poboación (por encima xa dos 45 anos) e un drástico descenso do censo de menores de 20 anos, segundo os últimos datos oficiais do Instituto Galego de Estatística (IGE).
Pese a que esta comarca mantense entre as máis dinámicas, demográficamente falando, de Galicia, si fai unha década había 131 xubilados (maiores de 65 anos) por cada cen menores de 20 anos, agora a relación é de 156 por cada cen, o que supón un destacado aumento do 20% e que sitúa á comarca por encima da xa moi preocupante media galega, cuxo índice é de 145.
De feito, só tres municipios (Poio, Pontevedra e Marín) presentan unha taxa positiva, con máis novas que xubilados, pero nos tres casos produciuse nesta última década un rechamante crecemento do índice de envejecimiento. Na capital sitúase actualmente en 93,2, un 22% máis que en 2003, unhas cifras moi similares a Marín, mentres que Poio resiste como o municipio “máis novo” da comarca, coa máis baixa media de idade (41,1 anos), e 85,6 xubilados por cada cen menores de 20 anos, unha taxa que creceu un 21% nunha década.
Os outros once municipios xa presentan un balance máis desalentador, con máis anciáns que mozos en todos os casos, con exemplos extremos como os de Cuntis, Cotobade e, sobre todo, Campo Lameiro e A Lama, cunha taxa por encima de 200 en todos os casos. Os dous últimos concellos citados son, con diferenza, os que contan cunha poboación de máis idade. En ambos territorios a idade media está por encima dos cincuenta anos e apenas en 12% da poboación ten menos de 20 anos, ata o punto de que por cada cen novos hai 256 xubilados en Campo Lameiro e 262 na Lama. Cute aproxímase peligrosamente a eses límites, ao rexistrar unha media de idade de 48,3 anos (tres máis que fai unha década) e un 13% de incremento da índice de envejecimiento.
Pese a estes casos extremos, os municipios que nesta década máis contribuíron a elevar a taxa de envejecimiento son, curiosamente, os máis poboados, quizais debido a que nos concellos do interior non se produce sequera unha substitución generacional e non hai “sustitutos” para os maiores que van falecendo.
Este fenómeno apréciase na evolución da porcentaxe de maiores de 65 anos ao longo desta década. Si en 2003 o 21,6% da poboación incluíase nesa franxa de idade, na actualidade xa son o 23,5%, o que supón un incremento do 9% e que sitúa á comarca por encima da media galega do 22,9%. Por baixo desta media sitúanse Poio, Pontevedra, Marín, Sanxenxo, Caldas e Barro, mentres que no extremo contrario é especialmente destacado os casos de Campo Lameiro e A Lama, con case un terzo da súa poboación, maior de 65 anos. Si acódese ao denominado “índice de sobreenvejecimiento” que detalla o número de persoas de máis de 84 anos por cada cen habitantes de máis de 64, resulta que en Campo Lameiro, 18 de cada cen xubilados está por encima desa idade, cando fai unha década eran apenas 11. En Pontevedra capital son 15 fronte aos 12 de 2003.
Culmina a tempada de tenis
SOLICITADA LA INTERVENCIÓN DE LA GUARDIA CIVIL POR INTENTO DE AGRESIÓN A UN COMUNERO CON UNA BARRA DE HIERRO.
NOTA DE PRENSA: COMUNEROS DE PORTELA
LA DESVERGÜENZA DE LOS DIRIGENTES DE NUESTRA COMUNIDAD
MAS CONFLICTOS CON LOS COMUNEROS/AS. SUMA Y SIGUE.
Estimados vecinos:
Esta tarde cuando un comunero de Lombo de Maceira se disponía ver el estado de la finca que pueden ver en imagen “(supuestamente monte comunal)” fue abordado por dos obreros que trabajaban en la obra y abriéndole la puerta de su automóvil amenazándolo y preguntándole quien era él para hacerles unas fotos, mientras el VOCAL DEL LUGAR DE A CANCELA LO AMENAZABA CON UNA BARRA DE HIERRO QUE ESTABA TRABAJANDO TAMBIÉN EN DICHA OBRA.
EL SECRETARIO DE LOMBO DE MACEIRA QUE TAMBIÉN TRABAJABA EN DICHA OBRA, SE DIO A LA FUGA AL VER LA PRESENCIA DE CITADO COMUNERO.
El Comunero agredido, tuvo que solicitar el auxilio de la fuerzas del orden donde se personaron dos patrullas de la Guardia Civil de Villagarcia de Arosa.
Momentos mas tarde, un grupo de comuneros/as vinieron en auxilio del comunero agredido al lugar de los hechos. El vocal de A Cancela en presencia de un testigo neutro oyó, AHI VEÑEN AS DUAS PUTAS… REFIRIÉNDOSE A LAS DOS COMUNERAS PRESENTES
Los citados obreros fueron identificados por la Guardia Civil y los comuneros/as, presentaran mañana la correspondiente denuncia ante la Comandancia de la Guardia Civil de Caldas de Reyes.
PERMUTA DO MONTE DA BARBEITA
LA PERMUTA QUE TUVO LUGAR EN EL AÑO 2005, Y SALVO ERROR DE NUESTRA PARTE, NO FIGURA EN NINGUNA ORDEN DEL DÍA NI APROBADA POR LA ASAMBLEA GENERAL.
LO QUE SIGNIFICARÍA, SI ESTE FUESE EL CASO, EL PRESIDENTE DE LA COMUNIDAD L. P. G, TENDRÁ QUE RESPONDER ANTE LA JUSTICIA POR LA PROBABLE ILEGALIDAD DE LA PERMUTA QUE FACILITAMOS EN LA DOCUMENTACIÓN ADJUNTA.
DESDE NUESTRO COMITÉ, HACEMOS UN LLAMAMIENTO A LA CALMA, LA FISCALIA ESTÁ HACIENDO SU TRABAJO, Y EN CASO DE SU POSIBLE ILEGALIDAD, LA COMUNIDAD TENDRÁ QUE BUSCAR UNA SOLUCIÓN CÍVICA PARA LOS COMUNEROS HOY “PROPIETARIOS” PERO TAMBIÉN PARA TODOS LOS DEMÁS MIEMBROS/AS DE LA COMUNIDAD QUE DESDE HACE AÑOS, ESTÁN EN CONFLICTO CON LA ACTUAL CÚPULA DE LA JUNTA RECTORA.
MONTE DE A CANCELA
En relación a la titularidad del Monte Comunal, ya hemos emprendido las acciones legales correspondientes ante la Fiscalia de Pontevedra, solicitando el amparo de la autoridad judicial, quién tendrá la última palabra en relación a la superficie de terreno de los “supuestos propietarios” y la construcción de la vivienda de la familia Fontán en suelo en el que siempre a constado a lo largo de la historia, como Monte Comunal.
1ª Feira Veciñal de Segunda Man e Troco do Concello de Barro
23 de abril,día do libro
Os Augardenteiros, unha profesión de antaño.
En Galicia, tradicionalmente, os cañeiros ou augardenteiros eran as persoas que se encargaban da produción da
augardente, obtendo con iso ingresos extras dentro da súa economía. Era un traballo estacional (de novembro a decembro) e ambulante, pois ían de aldea en aldea co alambique onde se preparaba a destilación.
Na actualidade a produción tradicional está en recesión, e foi substituída pola produción industrial. Existe unha denominación de orixe que recolle as variedades de augardente galegas, e que se denomina Orujo de Galicia.
A AUGARDENTE
A augardente, tamén chamado “caña” en moitas partes de Galicia é un licor obtido da destilación dos restos da uva que quedan logo de elabora-lo viño, chamado bagazo. É un licor transparente, cunha gradación de alcol superior aos 50 graos.
Variedades
Augardente branca: de cor transparente
Augardentde de herbas: engade distintas herbas aromáticas durante o seu proceso de destilado e é de cor dourada.
Augardente torrada: de cor marrón clara.
A augardente é a base alcólica da queimada, e mais tamén doutros licores como o licor café ou o licor de guindas. Tómase tamén soa e frecuentemente acompañando o café.
http://www.galiciaespallada.com.ar/o_augardente.htm
Segundo as parroquias de Barro, e a época, houbo moitos aguardenteiros; neste artigo centrarémosnos en dous deles.
Comezamos por o Sr. Daniel, falecido xa hai uns anos. Era veciño da Portela, concretamente do lugar de San Amaro, vivía moi preto da capela, xustamente fronte a ela, actualmente a súa casa encontrase en ruinas.
Alén de aguardenteiro, tamén exercía como sancristán da capela. Os que o coñoceron din del que era un home moi
divertido, amigo de contar historias a carón do alambique e tomar unha cunca de viño co seu pitillo na boca, tal e como podedes ver na foto.
O seu relevo, por dominalo así, foi o Sr. Argenor, natural de Monforte de Lemos e actualmente xubilado. Aínda que vive en Monforte, ocasionalmente, pasa algunhas tempadas de vacacións na Portela, máis concretamente no lugar do Piñeiro. Moitos veciños aínda recordamos as historias da súa etapa de emigrante á Inglaterra que tanto lle gustaba contar.
Como estes homes houbo outros que, seguramente algún dos que estades a ler este artigo, coñecestes, e se non, seguro que vosos pais ou avós coñecen ou coñeceron.
Agradecería que se é así, nos remitírades informacion, tanto escrita como visual, e así colaborar a coñecer máis desta profesión tan dura á vez que interesante.
Moitas grazas.
novasdebarro@gmail.com
ENTREVISTA PUBLICADA NA REVISTA BAROSA NO ANO 1990
Barro entre os 10 concellos da comarca declarados de alto “risco” de incendios forestais
Aínda que a alerta por incendios forestais está activada desde o pasado 1 de
xullo, as temperaturas deste arranque do verán non foi propias da época. As previsións apuntan que a partir do próximo fin de semana chegará un anticiclón, con temperaturas na contorna dos 30 graos, que elevará o perigo dos incendios forestais, un fenómeno para o que a comarca de Pontevedra está declarada, case na súa totalidade como “zona de alto risco”. Dos 14 concellos da contorna da capital, once figuran no plan da Consellería de Medio Rural con esa máxima catalogación: Pontevedra, Barro, Caldas, Cotobade, A Lama, Marín, Poio, Ponte Caldelas, Portas, Sanxenxo e Vilaboa. Tan só Cuntis, Moraña e Campo Lameiro quedan á marxe dese nivel. De feito, este tres municipios son os únicos da provincia sen o nivel de “alto risco”.
Segundo as normas da Xunta, nestas áreas levan a cabo “acciones máis intensas de vixilancia, disuasión e investigación que no resto do territorio”, ademais de aplicar de forma extrema as restricións como a prohibición das queimas controladas ou as churrascadas no monte.
Sigue lendo esta nova no seguente enlace:
O Partido Popular de Galicia vai a aceptar a petición de baixa de todo o grupo local de Barro
Tranquilos veciños, supoño que se trata dun erro da Canle
riasbaixas.com e a frase coa que comeza esta noticia ” O Partido Popular de Galicia vai a aceptar a petición de baixa de todo ou grupo local de Barro” só foi un lapso do radactor ou un fallo informatico ao confundir Portas con Barro.
Aínda que nós tamén tivemos o noso escando político cando Landin tivese que abandonar o seu posto á favor de Mª Teresa Roig, a súa muller; por estar el inhabilitado xudicialmente para ou desempeño de cargos públicos por un delito de prevaricación.
O que está claro tal como está o País Ali baba e os 40 ladróns podían estar perfectamente vivindo aquí, pasarían desapercibidos.
Manuel Busto, Ronsel de Naufraxios
Manuel Busto, pintor e mestre de debuxo, Manuel compaxina a súa carreira
como mestre coas suas exposicións. Natural de Barro pero afincado en Cambados dende hai anos, estudiou na escola de Bellas Artes de San Fernado.
Manuel Busto define a súa obra como de «abstracción lineal», nela intenta fomertar múltiples lecturas, que dependerán moito «do carácter e da personalidade do que observe». Pasou dende os seus comezos por diversos estilos, ata o 95 que topou coa abstracción, tendencia na que se encontra «moi a gusto» ata o de agora, ainda que non descarta que a súa obra poida desenvolverse noutros eidos.![]()
_¿Qué pretendes transmitir nas túas obras?
_Partindo de que somos seres creativos trato de transmitir situacións e vivencias persoais. As miñas imaxes danme a clave en moitas ocasión da forma e da perspectiva. De tódolos xeitos a interpretación e moi subxectiva, polo tanto moi rica, feito que promove a abstracción. Pola contra, antes de exponer, eu teño unha visión moi monolítica da obra.
_¿Qué che aporta como artistas as exposicións?
_Sácaslle moito partido porque é fascinante ver como a xente toma contacto coa obra e discute sobre ela. Encántame que a xente comente conmigo o que pensa da miña pintura, sexa bo ou malo. Se unha obra non é discutida non ten o mesmo valor. As exposicións deberían ser unha actividade máis, igual que ir a discoteca.
_¿Como mestre de debuxo ti animas os teus alumnos a que creen?
_Anímoos a que desenvolvan as súas capacidades artísticas porque é unha maneira de coñecerse a si mesmos. Quédanse moi sorprendidos cando ti descobres a súa personalidade por medio dos seus traballos. O ego do artista consiste neso, creas para que te queiran, te admiren, te compren.
En San Xoán, as bruxas fuxirán
A fogueira de San Xoán, e por extensión a de San Pedro, costume esta última
cáseque extinguida, simbolizan o astro solar. Os curros de nonos e nonas cantando e choutando ó seu redor, semellan unha inmolación.
O último día era obrigatorio carrexar loureiro para enterralo, afincalo e ir estribándolle a broza por todas partes . Logo de quedar firme pendurábanselle cartuchos de papel cheos de xofre.
A hora de prenderlle lume era todo un ritual. Nunha pequena fogueira a parte concéntranse tódolos rapaces que traballaron. Dictan normas xerarquizadas chegando incluso a acaloradas discusións para elixir o “xefe” . Unhas veces era escollido por méritos de participación, e as máis porque era un verdadeiro líder.
Chegado o momento prendían os fachos e o “xefe” era o primeiro en lle plantar, logo, o resto da rapazada secundao respectando a escala xerárquica e outras veces facíanno de forma desordeada. Cando o lume toma corpo os loureiros comezan a fumegar e a soar no ar un agradable e continuo desacorde de estralazos, como se procuraran facer fuxi-los seres agoreiros.
As labaradas alcanzan e queiman os cartuchos de xofre deixando cair raioliñas de múltiples cores.!Qué espectáculo!. Nenos e nenas, mozos e mozas, cantaban e brincaban o redor bébedos pola delicia do resplandor da fogueira e desafiando a calor que dela se despedia, e que fai recuar aos maiores. Habíaquen se sentaba a carón da fogueira para formular un desexo. A medida que o lume da cacharela vai minguando, avívase con broza da reservada. No caso de ser moita, sempre se deixaba algunha para a de San Pedro.
Actualmente o loureiro é sustituido por un pau alto ó que se lle pendura un
moneco e vaise a pedir polas casas leña, móveis vellos, caixas de frutas e cartos para gasolina e petardos. A madeira recollida apíñase ó pau como si fora un palleiro.
Xa esmorecida a fogueira, os valentes tentaban cruza-los braseiros en carreiras, chimpos, ou utilizando os taboleiros para non queimarse. Antigamente facíase o mesmo, pero co propósito de cura-las aireadas, fuxi-las bruxas, saca-lo diaño do corpo, curar mal de ollo e como se dicía “Sálvame lume de San xoan, para que non me trabe cadela nin can”.
Tamén había quen queimaba unha peza de roupa persoal para evitar que non fora poseída pola bruxas. Hoxe, o salta-lo braseiro non deixa de ser un acto de valentia e temeridade. Xeralmente estas normas estaban arraigadas en expresións espirituais e curativas.
Tampouco é descartable darlle algún contido gastrónomico. Estamos na época da recolleita da pataca e había quen as botaba, sen pelar, nun recuncho da fogueira. Sen deixarse queimar, os cachelos comíanse quentes. E tampouco debe esquecerse o refrán popular que di “Polo San Xoán a sardiña pinga no pan”, de millo por suposto, e se ían acompañadas dunhas fechas do viñoo de a rente a parede, !mellor que mellor.! Logo os cantos, bailes, pandeiretas, gaitas e acordeóns. A festa estaba servida.Agora estendeuse o senso gastronómico e é fácil contemplar ós veciños asar mexilóns, chinchos, sardiñas, chourizos, e inclusive facer unha churrascada. Para rematar unha queimarse.
Fonte: http://www.galiciaespallada.com.ar/festa_de_san_xoan.htm




















