O veciño denfrente quérevos agradecer o apoio e interés amosado por vos estes meses de insistente existencia.

Por eso coido que é importante celebrar este pequeno gran éxito que vimos de acadar:

http://galego.lavozdegalicia.es/noticia/pontevedra/barro/2015/03/10/barro-mejora-biblioteca-campo-futbol-humaniza-calle-areal/0003_201503P10C8992.htm

Entre todos, en catro meses, conseguimos que o Concello se decida, por fin, a acometer as obras de remate das beirarrúas.

Xa sei que non é así como o vende a nota de prensa. Eles chámanle “humanización” porque entenden que vai deixar de ser para os cans e pasará a ser para as persoas. En realidade enrevésano máis:

“O plan máis destacado, dado que suporá un importante cambio na fisionomía da vía, é a humanización e pavimentación da rúa Areal e da contorna do tanatorio. Un obra que consistirá na implantación dun novo chan, tanto na calzada como nas beirarrúas; e na eliminación de barreiras arquitectónicas, creando un espazo propicio para o esparexemento das persoas.

Non pensedes que é un regalo, ou froito dun delirio pre-electoral: É o que se vos debía, porque a lei di que as urbanizacións non se poden recibir por parte dun concello ata que están completamente rematados os seus elemento públicos (mirade o que está pasando en Pontevedra coa de Tafisa).

Pero tamén é un roubo, porque esa intervención debería ser pagada con fondos do propio proceso urbanístico que é ese delirio inacabado que hai entre a nacional e o tanatorio.

Os 250.000€ que se van enterrar ahí son cartos furtados a outras intervencións máis necesarias que poderían servir para “humanizar” os núcleos (saneamento, traída de auga, internet…), para baixar taxas e impostos ou para ofrecer mellores servicios.

Claro que que teñades auga e alcantarillado só lle importa a cada un na súa casa, e pola feira dos domingos pasades todos.

O dito: esparexédevos, persoas humanizables…

PD.- Tamén vai no lote (non hai por qué desmerecelo) conectar os radiadores da biblioteca cos do concello, para cando Louzán veña inaugurar a caldeira de biomasa que viña de regalo de promoción co césped artificial.

Disque o mellor para encubrir ilegalidades é facelas á vista de todos. Sen rubores sospeitosos.

Tampouco vai mal o de implicar a cantos máis mellor para compartir responsabilidades en caso de emerxencia.

Hai moitos exemplos deste tipo de estratexias neste país, e por eso o que vai a suceder hoxe en Barro non merecerá entidade de noticia.

Hoxe os implicados en plan inocente-indecente serán dous presidentes (non había máis a quen chamar). Un deles por sorpresa, así que haberá que esperar a que descorran a cortina para ver se o incluiron na inscripción (a placa que levaba montada varias semanas só mencionaba a Louzán).

Veñen inaugurar as novas dependencias do Concello nese anacrónico baluarte que retrata tan nítida coma impúdicamente a influencia medieval nos modos de gobernar en Barro.

Ninguén lles vai mencionar, claro, que o que veñen a inaugurar é unha obra denunciada por ilegal. Como tampouco lles van dicir o que leva costado porque, sinxelamente, nin teñen nin idea nin lles importa (a precio de Gaiás, para entendernos).

https://novasdebarro.com/2014/12/03/pazo-de-familia/

…Seguramente por eso o procedemento escollido para a inauguración será o de “correr un tupido velo”…

Pensade tamén que, a estas alturas, o das tesoiras resulta políticamente incorrecto de todo punto. Os do PP teñen prohibido dende hai xa tres anos o de fotografiarse con tesoiras.

Pero debe andar moi mal a cousa nas enquisas para que Feijoo-Don-Limpio, con tesoiras ou sen elas, se atreva a deixarse fotografiar neste edificio. Sobre todo logo do que vimos o outro día na Sexta…

En todo caso: estades invitados todos os veciños ó evento. Viño supoño que haberá, e algo de tortilla escoitei que encargaran. A TVG por descontado. Non volo perder. Va a acudir lo mejorcito de Barro (disque forma parte do ceremonial propio da nobleza esto de tomar unos canapieses antes de convidarse “a los enlaces nupciales”).

En fin… contribuíntes e votantes de Barro: pasen (a rendir pleitesía) e vexan…

Os catarros eran constantes. Elas sacaban a roupa co medo no corpo, coa pel de galiña de serie. O sanador notaba os efectos no incremento de gasto en kleenex. Xa non era quen de repoñerlles os corpos. No pasado quedaran as antes habituais sonrisas de orella a orella ó sair. Os consecuentes e molestos estornudos eran agora o anticipo dunha marcha forzada, dun interruptus…

Algunhas das ovellas comezaban a visitar un práctico máis xoven e con estufa de biomasa.

As queixas facíanse cada vez máis difíciles de acalar, de xeito que non quedou outra que tomar a determinación de invertir a metade dos cartos que había no peto para aquel ano  (o que quedaba) en reformar de novo o edificio que, con agarimo, levaba tantísimos anos deseñando a cabeza pensante.

Decisións superiores impoñían certa prisa que se levou por diante algunhas cuestións referentes á calidade. Houbo que cambiar a idea inicial de xardín por un asfaltado completo (xa non hai quen sache).

O prazo concedido para rematar o asunto tiña que dar marxe -eso sí- para facerlle forma á nova poltrona que chegou, por fin, hoxe, para tranquilidade de todos en xeral e do comisario político de zona en particular.

Chegou discretamente nunha furgoneta de pan: ergonómica, de pel natural (denominación de orixe Ribeira do Umia), con rodas e, por suposto, reclinable. O operario descargouna sen moito agarimo, sen decatarse da potencia do instrumento que tiña nas mans.

Agora quedaba o verdadeiramente complicado: darlle forma, domesticala… apoltronarse nela… Non se podía arriscar a unha mala decisión da veciñanza. A sentencia do presidente da confederación resonaba na súa cabeza. “Ten tino: un paso en falso e estas bestas danche unha patada no cú e antes de que te des conta hai un médico novo no teu sitio”.

No delirio da incertidume (os soños da mala conciencia son traicioneiros), consolábase pensando que así, no peor dos casos, “o novo” non aturaría nunha poltrona incómoda, feita a medida dun cú máis noble, doutra talla e, irremediablemente, máis cedo que tarde, remataría por devolverlle o cetro nun final feliz con bágoas e carteis en (oníricas) rotondas: “nosotros somos contigentes, pero tú eres necesario”.

Quedábanlle tres meses tres para que todos visen que controlaba a situación. Que o redil volvía a estar quentiño, que todo cheiraba a novo… que as ovellas podían volver a espirse confiadas, sen preocuparse por quén carda a lá.

Nas próximas semanas iríaas chamando unha a unha para deslumbralas coa austera maxestuosidade do (seu) novo trono.

Entrementres, sen máis cartos que invertir, como medida sanitaria urxente, aprobou que no vetusto centro de saúde colgaran o cartel de “próximo derrubo – non pasar”.

“Maio chega pronto. Que aguanten sen morrer tres meses…”

Por non poder atendelo, alúgase ou véndese señorial pazo, amueblado (http://wp.me/pa6QU-4jX) y  -asfaltadito-hasta-la-puerta, recén remodelado por empresas de confianza (Abal é Nosa). Excelentes acabados.

656.948,20€ (cento dez millóns de pesetas) investidos dende o ano 2010 sobre o que se ve por fora(180€ por habitante). (Sabemos que con eses cartos pódeste​ facer un edificio novo, cómodo e moderno, xa: pero sen almenas).

Moi versátil (multiusos).

Sen necesidade de mercar un cabalo, poseelo transformarate en todo un cabaleiro

​​. Pasa unha noite de lúa chea nel e sentiraste con dereito de pernada…

Non perdas a oportunidade de ofrecerlles ós teus servos o castelo que merecen. Sé coherente coa túa ideoloxía medieval. Puxas ata o 24 de Maio de 2015*​

. * RIESGO DE LA CATEGORÍA SEGÚN CRITERIOS DE LA CNMV: MEDIO. LICENCIA Y TASAS POR CUENTA DEL ADJUDICATARIO.

“O Alcalde de Barro recibe o Premio Provincial á protección do patrimonio público pola recuperación de Barosa”.

 Non á rehabilitación, nin á promoción. Non: á protección. Para mexar coa risa…

Por curiosidade, boteille no seu momento un vistazo ás bases (BOP nº221 de 18/11/2013, páxina 27). Débese facer moi pouco polo Patrimonio nesta provincia cando o premio recae nunha intervención de urbanización dun entorno rural para convertilo nun parque URBANO, obviando ademáis a inmediatez do esquencido castro que é o elemento que da orixe ó conxunto (en realidade obviando todo, porque non hai un miserable cartel no que se expliquen os valores do lugar). Pero a resolución do eminente xurado era inapelable, blindada, indiscutible. Un reparto.

Noraboa en todo caso ó Concello por conquerir fondos cos que poder pagar as múltiples sancións que continúa acumulando coa Dirección Xeral de Patrimonio. Tamén deberían servir para invitar ós de ADEGA a coñecer a actuación que se supón que enmenda aquel outro premio que lle tiñan concedido ó alcalde por, precisamente, todo o contrario:

http://www.lavozdegalicia.es/hemeroteca/2006/06/20/4877681.shtml

http://vello.vieiros.com/gterra/nova.php?Ed=30&id=50815&cm=1

Trátase, en todo caso, dun premio “en diferido”, xa que as obras principais foron inauguradas en Outubro de 2011 e as dos muiños no 2012. E un premio, por qué non dicilo, inxusto, porque tanto o proxecto coma os cartos da intervención agora laureada foron sufragados pola empresa concesionaria, sen que o concello participase na súa definición.

Sí, sí: concesión. Non venda. Xa sei que últimamente parece que o Concello lle teña vendido Barosa ós do Bar-Discoteca, como evidencia a total ocupación dos espacios exteriores, a colocación masiva de carteis “artesanais”, o posto de perritos calientes, os baños vertendo a cano libre, a iluminación descontrolada e, no extremo, a organización de eventos musicais a tope de kilowatios nun “Espacio Natural Protexido” (segundo a normativa municipal).

¿Canto non mellorarían as Cíes se se puidesen visitar en coche, levar á Panorama e dotalas dun permanente cheiro a churrasco?

Claro que para os rexedores e os seus acólitos non é un espacio natural protexido: para eles é todo un “PARQUE NATURAL”, como queda plasmado no vanidoso cartel do acceso. Nada menos. Por eso o atravesaron cunha ponte que non conduce a ningures (a súa especialidade).

Porque todos levamos un enxeñeiro dentro, pero o rexedor supremo leva un enxeñeiro superior (de caminos-canales-puentes-e-o-que-lle-boten, licenciado no mesmo sitio onde Barosa obtivo o título de Parque Natural). Trazador do novo urbanismo clarividente: Barro-vila-rural, Avenida de Jose Antonio, concello-castelo, pontes sen fin, quita-ese-monte-de-ahí-que-estorba,…

Pero eu do que quería falar era desas táboas pintarrajeadas que poñen “ARTESANÍA”, manuscritos en colores chillóns e chuzados nas pontes e no muiño.

Esas sei que, queixándonos, probablemente conseguiremos que, cando menos, as cambien por outras máis decentes.

A participación cidadá é importante nestes asuntos. Pensade que foi, precisamente, a que evitou que a Barosa de agora non fose a Barosa proxectada polo enxeñeiro supremo naquel primeiro proxecto que daba pena…

Iso: ó mellor o premio habíallo que dar á participación cidadá.

O Veciño de Enfrente

O Veciño de Enfrente