Pasou tres días en coma e padece graves secuelas para sempre, pero a diferenza do veciño de Baión falecido este fin de semana na curva de Curro (Barro), a vilagarciá Andrea Cores pódeo contar. Hai pouco máis dun ano, o 12 de novembro, sufriu un accidente no mesmo punto da PO-531, un tramo de estrada que acumula sinistros e queixas dos usuarios e veciños fronte aos que a titular da vía, a Xunta, respondeu este verán elevando o límite de velocidade que, curiosamente, reducira a finais do 2014.
«Eu non me acordo de nada. Os dous días anteriores e os posteriores borráronse, non os recordo. Tiven un traumatismo e non me acordo de absolutamente nada», explica a arousá. É por iso que Andrea ha ter que recrear na súa cabeza o accidente grazas ao que lle trasladaron empregados das gasolineiras, o condutor do camión contra o que se encaixou o seu coche e as testemuñas. Así, relata que o seu automóbil «empezou a patinar, deu unha volta de campá e veu o camión… O certo é que o camión xa estaba parado e era o meu coche o que, patinando marcha atrás, invadiu o carril contrario e chocou… Logo esperteime no hospital».
Once meses despois da colisión, algunhas das secuelas que padece son visibles: «Teño parálise facial, ao rir, ao falar, nótase». Outras, non: «Non teño olfacto, os ollos non me choran, tiveron que operarme do oído para liberar o nervio facial e quedoume un zumbido no oído, molestias na cabeza, dor de costas continuos, mareos, vertixes… Téñoos e vanse a quedar aí, porque xa me deron a alta».
Neste tempo, o único contacto que recibiu por parte da Administración é unha carta da DXT informándolle de que ten á súa disposición o servizo de atención ás vítimas de accidentes de tráfico. «E punto». Da titular da PO-531, a Xunta de Galicia, nada de nada. Silencio.
A voz de Andrea emociónase cando refire que, poucos días despois do seu accidente, esta contorna da estrada de Pontevedra a Vilagarcía volveu ser escenario doutros sinistros de circulación. No seu caso concreto, «empezara a chover e a estrada estaba mollada, segundo din. Non sei si os accidentes prodúcense por mor da choiva ou porque está mal peraltada», pero ten claro que a velocidade á que transitaba -o límite entón, do mesmo xeito que agora, é de 80 quilómetros por hora- non influíu en que perdese o control do seu coche: «A esa velocidade non ía. Non o podo demostrar porque perdín a memoria, pero estou segura ao 99,9 % de que eu non circulaba a esa velocidade». En todo caso, considera que a delimitación actual é excesiva e debería volver rebaixarse.
Aínda que puxo o seu caso en mans dun avogado, asume que a súa loita «é moi complicada». É por iso que a súa intención última, xa non é tanto conseguir unha reparación polo que viviu aquel 12 de novembro, senón que ningunha outra persoa teña que pasar pola súa calvario. «Evitar que haxa máis accidentes».
INFORMACIÓN COMPLETA NO ENLACE:
http://galego.lavozdegalicia.es/noticia/pontevedra/2015/10/08/me-acuerdo-olfato-ojos-me-lloran/0003_201510P8C5991.htm
NOTICIAS DE BARRO 