“Jandro“, como amigos e parentes, chamaban o home que tripulaba o Mar de Marín no momento do sinistro, convertéranse hai meses nun novo avó de 46 anos. A noticia da súa morte estendeuse rapidamente por San Antoniño, en Barro, onde vivía coa súa muller e criara os seus dous fillos. A esta familiar urbanización na que todos se coñecen trasladárase a mediados da pasada década. Agora facía xa plans para a súa xubilación, unha conta atrás para deixar un mar cuxa perigosidade e riscos coñecía ben de preto. Xa perdera un irmán tamén mariñeiro nun accidente no porto de Portonovo.

Natural de Saíñas, en Poio, levaba toda a vida dedicado á navegación. Os que o coñecen aseguran que dun tempo a esta parte era habitual escoitalo falar dos proxectos para o seu merecido retiro despois de tantos anos dedicado ao mar. “Unha persoa que se facía querer”, dicían onte nesta zona de Barro na que formara un fogar xunto á súa muller, natural de Estribela Loli, a súa filla de 17 anos e un fillo de 20 que lle convertera en avó.

A súa ampla experiencia como patrón fai que a traxedia resulta aínda máis inexplicable. Os seus achegados defíneno como un gran profesional do mar, “un home moi traballador”. A súa perda deixa un imborrable pegada non só en San Antoniño, onde pasaba gran parte do seu tempo libre, senón tamén no municipio que lle viu crecer e onde decidiu dedicarse ao mar.