Ante a falta de oportunidades laborais na cidade, Luciano Cepeda regresou ao rural no 2011 para vivir do campo
«A crise cambioume a vida, pero a mellor», sostén un mozo veciño de Barro que se viu obrigado a deixar a estada e o martelo pola parra e a tesoira de podar. Con quince anos dedicados á construción que lle permitiron formar unha familia, Luciano Cepeda viuse, de golpe e por mor da crise, sen traballo. Harto de entregar currículos sen sorte e de «traballar sen cobrar ou por un prato de caldo», decidiu dar un xiro radical á súa vida. Abandonou o cemento e o ruído da cidade, pola terra e a tranquilidade do campo. Desde fai catro anos xestiona un viñedo que lle fai «moi feliz».
Nacido en Valga no ano 1982 no seo dunha familia rural, Luciano Cepeda comezou a traballar como obreiro aos quince anos de idade. Acompañado da súa parella, mudouse a Caldas onde construíron unha vida que no 2010 estivo a punto derrubarse ao perder o seu traballo.
«Tiña que pagar aluguer, luz, auga e había que buscar unha maneira de vivir». Despois de traballar unha tempada na vendima, picoulle a espiral da viticultura e decidiu xogarllo toda a unha carta.
Alentado por un parente, Cepeda decidiu facerse cargo de pequenas plantacións de veciños de Barro, que ao ser maiores xa non podían mantelas, e cedéronllas a Luciano a cambio dunha porcentaxe da produción.
«Eu cando comecei coa viña non sabía nin descorchar unha botella de viño», confesa Luciano, aínda que agora xa é todo un experto no coidado da vide. «Podo, ato, dou sulfato, sego, desneto e vendimo, que é ou único que non gústame do traballo», presume o viticultor que leva un ano asentado en Barro.
Optimismo co cambio
Paseando baixo as parras, Luciano móstrase realmente entusiasmado coa súa nova profesión. Ao mesmo tempo que quita as follas sobrantes ou as uvas pochas da vide, rememora os seus inicios, que non foron fáciles. No primeiro ano asumiu un enorme risco, posto que a colleita se paga a ano vencido. «Sen ingreso ningún, tiven que investir todo o que tiña», admite Cepeda. De feito cando lle comunicou a decisión á súa familia, «dixéronme que estaba tolo», recorda entre risos. Con todo, a situación actual xa é máis desafogada porque «se pasas o primeiro ano, xa pasou todo».
Tanto é así que si mañá mesmo lle chama unha empresa da construción, Luciano teno claro. «Quédome coa viticultura, sen dúbida», sentencia o agricultor e engade «co traballo que me deu chegar aquí, sería tirar con estes catro anos e nunha empresa non sabes canto tempo vas botar», explica.
E é que o negocio vai vento en popa. A súa intención é ampliar a plantación en cinco mil metros cadrados máis, chegando aos trinta mil metros cadrados para a próxima tempada. «Este ano a viña vai dar sobre 25.000 quilos, de aí o 10 % ou 15 % lévao o dono da parra, un pouco máis do 7 % é para gastos, quédame un 40 % que son catorce ou quince mil euros», resume Cepeda.
Admite Luciano Cepeda que «de viño non entendo, só sei diferenciar un branco dun tinto, pero de coidado da viña si que sei».
De feito aprendeu un truco moi útil dun veciño do lugar, «parece un chiste pero non é», advirte antes de ilustralo. «El dicíame, cando teñas ganas de mexar, faino debaixo da parra, mentres, miras cara arriba e vas quitando as follas ou uvas secas», chancea un Luciano que anima aos parados a emprender unha aventura laboral no rural galego.
NOTICIAS DE BARRO 