Os catarros eran constantes. Elas sacaban a roupa co medo no corpo, coa pel de galiña de serie. O sanador notaba os efectos no incremento de gasto en kleenex. Xa non era quen de repoñerlles os corpos. No pasado quedaran as antes habituais sonrisas de orella a orella ó sair. Os consecuentes e molestos estornudos eran agora o anticipo dunha marcha forzada, dun interruptus…

Algunhas das ovellas comezaban a visitar un práctico máis xoven e con estufa de biomasa.

As queixas facíanse cada vez máis difíciles de acalar, de xeito que non quedou outra que tomar a determinación de invertir a metade dos cartos que había no peto para aquel ano  (o que quedaba) en reformar de novo o edificio que, con agarimo, levaba tantísimos anos deseñando a cabeza pensante.

Decisións superiores impoñían certa prisa que se levou por diante algunhas cuestións referentes á calidade. Houbo que cambiar a idea inicial de xardín por un asfaltado completo (xa non hai quen sache).

O prazo concedido para rematar o asunto tiña que dar marxe -eso sí- para facerlle forma á nova poltrona que chegou, por fin, hoxe, para tranquilidade de todos en xeral e do comisario político de zona en particular.

Chegou discretamente nunha furgoneta de pan: ergonómica, de pel natural (denominación de orixe Ribeira do Umia), con rodas e, por suposto, reclinable. O operario descargouna sen moito agarimo, sen decatarse da potencia do instrumento que tiña nas mans.

Agora quedaba o verdadeiramente complicado: darlle forma, domesticala… apoltronarse nela… Non se podía arriscar a unha mala decisión da veciñanza. A sentencia do presidente da confederación resonaba na súa cabeza. “Ten tino: un paso en falso e estas bestas danche unha patada no cú e antes de que te des conta hai un médico novo no teu sitio”.

No delirio da incertidume (os soños da mala conciencia son traicioneiros), consolábase pensando que así, no peor dos casos, “o novo” non aturaría nunha poltrona incómoda, feita a medida dun cú máis noble, doutra talla e, irremediablemente, máis cedo que tarde, remataría por devolverlle o cetro nun final feliz con bágoas e carteis en (oníricas) rotondas: “nosotros somos contigentes, pero tú eres necesario”.

Quedábanlle tres meses tres para que todos visen que controlaba a situación. Que o redil volvía a estar quentiño, que todo cheiraba a novo… que as ovellas podían volver a espirse confiadas, sen preocuparse por quén carda a lá.

Nas próximas semanas iríaas chamando unha a unha para deslumbralas coa austera maxestuosidade do (seu) novo trono.

Entrementres, sen máis cartos que invertir, como medida sanitaria urxente, aprobou que no vetusto centro de saúde colgaran o cartel de “próximo derrubo – non pasar”.

“Maio chega pronto. Que aguanten sen morrer tres meses…”