Milladoiro regresou á orixe e con eles o Festival de Ortigueira, «referencia mundial dá música celta», proclamaron desde o escenario. «Parabéns por estas 30 edicións, era impensable…». Algo daquel espírito inicial recuperouse a noite do venres en Ortigueira, con nenos e grandes saltando nos charcos que deixou o chuvasco, intenso durante a actuación da Banda de Gaitas de Ortigueira, moi aplaudida. De aí xurdiu en 1978 o Festival, do que gozaron Noemí, ferrolá, Filipo, genovés, e Suso, de Meira. «Todo pola música».
«Bravo», gritaron Olaya, asturiana, e Ester, leonesa. «É a nosa primeira vez e encántanos, non coñeciamos a Milladoiro e están a animar moito». Varias xeracións dando palmas a un tempo. Ao pé do palco, os devotos, entregados ao baile. Como Aurora e Cristina, veciñas de Barallobre (Fene) de 24 anos. «Levamos xa sete festivais, é o mellor do ano, polos concertos e pola xente. É un mundo aparte». E por Bellón Maceiras (Quinteto), que abriu a última noite.
Branca e Ana, da Escola de Gaitas de Ortigueira (que onte á noite interpretou un par de temas xunto a The Chieftains), bailaron unha muiñeira no escenario, e as súas compañeiras irlandesas danzaron os ritmos celtas de Milladoiro, «a irmandade». ¿Queda licor café?, pregunta Aitor, guipuscoano, xunto a dous veteranos do Festival, incansables, co teleobjetivo sempre a punto. «Non hai ano sen algo de choiva, unha vez formouse unha piscina». A madrugada do sábado cumpriuse o ritual, pero a festa non se detivo. O humor do actor Carlos Blanco , presentador, axudou.
En Morouzos o ballón aplacou algo os ánimos. Ata que recalou a gran cuadrilla da Fonsagrada. «Vimos dávos montaña, somos vos mellores», con Marisol á fronte -«vin sete anos ininterrompidos, despois parei tres pola maternidade e logo retomeino»-. Xiana, de ano e medio, quedou co seu pai. «Chámannos vos Chieftains». Como a Levi, estudante, e Delia, funcionaria de Telefónica, madrileños: «Onte á noite (venres) foi unha pasada, encántanos a música celta». A Mica, de Pontedeume, vaille «o rolo comuna hippy e a praia, un puntazo», como aos seus amigos Ernesto, Víctor, Miguel e Ángel , de Madrid. Estiman o gasto medio diario en 15 euros. Suspen, Canario, Juanjo e Miguel, Chopi, de Vilagarcía, arránxanllas con 10, «ou menos». En Morouzos coñeceron a Alba, «nunha recua de xente de Caldas e Barro». E no piñeiral, sen ápice de contracultura, roubáronlles unha mochila con roupa, un saco de durmir, unhas lentes de sol e outras de ver. Sen rancor, pero maldita a graza.
Algún ladronzuelo parece coarse en Morouzos. De que non entren «ferros de cociñar, hornillos de gas nin sustancias prohibidas» ocúpase o persoal da empresa monfortina Alcor Seguridade, que vixían a entrada e rexistran os maleteiros. Oitenta efectivos de Protección Civil controlan os accesos ao centro urbano e a Laxás, só dispoñibles para coches con pase. Á agrupación de Ortigueira súmanse, desde hai anos, medio centenar de voluntarios dos pobos malagueños de Mollina, Ronda , Llunquera, Antequera, El Burgo, Olvera, Milladero ou Corte da Fronteira. Deste último proveñen Cristina e Diana, encantadas «con botar unha man». E de paso, tras 14 horas de autocar, «gozar da paz e a tranquilidade», curiosamente cando en Ortigueira se respira menos acougo. Talvez sexa o fresquito. En Morouzos os folkies tamén buscan a calma. Sorprende ver a tantos mozos sen o móbil na man. Queda demostrado que «desconectar» das redes sociais é posible.
Carlos, santiagués, non dubida que volverá o ano que vén. «É súper recomendable, o ambiente, a música…». «Os bailes», apunta a súa amiga Daniela, colombiana. Só lamentan que «a acampada non estea no centro do pobo». Nas rúas non cesa a trasfega de bolsas, os supermercados están atestados e a actividade hostaleira multiplícase, «anque cada vez vén menos xente», constata unha empresaria do sector. Miles de folkies comparten o desexo expresado por Milladoiro sobre o escenario. «Longa vida ao Festival de Ortigueira».
NOTICIAS DE BARRO 