Mañá sábado, ás 20.00 horas, inaugúrase na zona verde situada á beira do consistorio de Lalín, fronte ao Area, a exposición «Cartografía dá Pedra» do granadino fincado en Lalín, Javier Iván Fita Rodríguez. Intégrana unha decena de esculturas que se exhibirán ao aire libre e que permanecerán neste espazo, polo menos ata finais do mes de setembro. Javier Fita é escultor e canteiro tallista e formouse na Escola de Canteiros de Poio, da Deputación de Pontevedra e na Facultade de Belas Artes de Granada. Participou en numerosas exposicións e certames como en varias bienales Pintor Laxeiro, na Xuntanza de Artistas da Solaina ou o de Novos Valores da Deputación pontevedresa.
-¿Como son as pezas desta nova serie?
-Son dez esculturas que pesarán entre mil e dúas mil quilos cada unha e levou con elas desde o ano pasado. Serían uns oito meses de traballo.
-¿Como as definiría?
– Traballei outras pezas antes cunha estética parecida. Son birlos, pedras que saen nos montes. Estas proceden de desmontes de obras e veñen de Barro, cerquita de Pontevedra. Eu cando penso en arte teño unha visión moi relacionada coa intelectualidade e a linguaxe. Teño sempre presente esa parte do lingüístico de compromiso, de procura da autenticidade. Nego os principios da contemporaneidade, do efémero e procesual. Eu creo que as linguaxes sistémicos actuais baséanse nun imaxinario posmoderno e nunhas categorías que se quedan baleiras. Unha imaxinario posmoderno cuxa levedad adáptase perfectamente á intangibilidad do capitalismo globalizado.
-¿Que mensaxe quere transmitir coas obras?
-Eu traballo con formas rotundas, con pedra que pesa, formas que buscan o pasado, e a ciencia. Miro ao pasado e ao facelo estamos ao construír de novo. As esculturas son petróglifos, formas orgánicas, xeométricas e curvas que beben da tradición dos dólmenes e os menhires e constitúen un pouco esa mirada cara atrás. É unha construción e unha añoranza.
-¿Algunha vén con mensaxe?
-Si, é unha pedra que fala, que emerxeu dun monte e saíu á historia e á luz. Ten un punto de ironía, é coma se fose unha pedra tirada por unha catapulta desde o pasado.
-Outra está furada
-Ten uns cento e pico ou douscentos buracos e quero pór unha vela en cada un e que a xente o utilice para render homenaxes. A idea era que fixese unha homenaxe aos filósofos mortos, pero farei unha invitación á xente que en San Xoán pode ir acendendo as velas e serán chamas que son ideas e que bolen en algo que está inmóbil. As chamas e as velas crean un efecto moi bonito na pedra.
Javier Iván Fita Rodríguez escultor
NOTICIAS DE BARRO 