Un, sorprende; dous, inquietan; pero tres naufraxios en espazo de pouco máis dun mes, aterran. O afundimento, onte. do Mar Nosso fronte á costa asturiana é o terceiro sinistro marítimo que se produce nos últimos 39 días.
Aínda que entre as causas últimas que acabaron coas embarcacións no fondo do mar -colisión cunha roca, choque cun mercante e a manobra de recollida do aparello- non parece haber coincidencia si hai denominadores comúns entre senllos buques. Primeiro, porque todos eles eran arrastreiros e dunha eslora similar. Ademais, os tres tiñan como especie obxectivo a xarda (caballa ou verdel). E, terceiro, o mar estaba en calma, ou non o suficientemente bravo para provocar naufraxios con vítimas.
Por se iso fose pouco, no caso de dous deles, ambos tiñan bandeira portuguesa, aínda que o seu armador é galego. Estes acabaron as súas respectivas singraduras fronte á costa asturiana, dado que empregaban Avilés como porto de descarga para as súas capturas de xarda.
«Santa Ana»
Directo á illa Erbosa. O rosario de naufraxios que converten na presente costeira da xarda a máis luctuosa en anos comezou o 10 de marzo co SantaAna , un arrastreiro portugués, pero de armador de Muros que, por causas descoñecidas, foise directo ás rocas da illa Erbosa, fronte ao cabo Peñas , en Asturias, pouco despois de partir desde Avilés rumbo ao caladoiro. Da tripulación, composta por nove persoas -oito mariñeiros e un estudante en prácticas- só se salvou unha, o segundo patrón que conseguiu saír do seu camarote e abandonar o barco por un portillo.
Neste caso, os equipos de rescate conseguiron dar con todos os tripulantes. Os últimos restos, os do muradán Manuel Tajes, foron recuperado nas inmediacións do pecio hai dez días, aínda que aínda se están realizando probas de ADN en Madrid.
«Mar de Marín»
Colisión cun mercante na entrada do porto de Vigo. Aínda non se atopou á última vítima do Santa Ana cando o mundo do mar sobresaltouse co naufraxio do arrastreiro Mar de Marín. O barco, con bandeira española e armador de Marín, descargara as súas capturas de xarda no porto do Berbés e partía de novo cara ao caladoiro. Un destino ao que non chegou. Aínda hoxe está afundido a 57 metros de profundidade na bocana da ría de Vigo. Por causas que se descoñecen, o patrón, de Barro, interpretou que o mercante levaba un rumbo erróneo e, a pesar das advertencias que lle deron, e as manobras que realizou, acabou impactando contra a quilla do enorme cargueiro Baltic Breeze, que se dirixía ao fondeadero das illas Cíes, antes de pór rumbo a Bouzas para cargar coches.
Dos nove mariñeiros e un biólogo que compuñan a tripulación do Mar de Marín salváronse cinco persoas; outras catro foron achadas mortas; e a décima, o mariñeiro Manuel Domínguez, de Marín, permanece desaparecido desde aquel fatídico 1 de abril.
«Mar Nosso»
Virando o aparello. Aínda hai moitas incógnitas sobre o naufraxio do Mar Nosso, barco portugués de armador de Marín. E non só porque todo apunta a que se foi a pique levado polo peso do seu aparello -por unha gran copada ou porque se enganchou en algo-, senón porque non houbo unha chamada de socorro, non saltou a radiobaliza, non saltaron as zafras hidrostáticas das balsas salvavidas e se alguén se decatou foi o Mar dá Galega porque lle desapareceu da pantalla do AIS.
NOTICIAS DE BARRO 